'Leven of overleven?' door: Gerda Baeyens / 7 december 2014
"Wees niet tevreden met overleven. Eis het recht een béter leven te leiden. Leef niet in een droomwereld".
Deze wijze woorden kwamen uit de mond van Massimo, hoofdpersonage in het mooie "La Finestra di Fronte" .
Hij richtte ze tot Giovanna, jong, mooi, moeder van twee schattige kinderen en vrouw van een goede man en..... ontevreden en ongelukkig met het afstompende, routineuze leven dat ze leidt.
Ik zag Giovanna worstelen met moeilijke dilemma’s. Kiest ze voor de passie van een avontuur of voor de warme geborgenheid van het gezin? Kiest ze voor de zekerheid van een afstompend beroep of voor de onzekere toekomst die de ontplooing van haar talenten met zich meebrengt?
Op zichzelf maakt dit thema de film niet uniek.
Toegegeven, het was een mooie film, niet te moeilijk, mooi verhaal, mooie personages en prachtig verfilmd maar zo heb ik er wel meer gezien. Waarom greep de boodschap van Massimo mij dan zozeer aan?
Toegegeven, het was een mooie oneliner maar niet wereldschokkend.Waarom was ik zo getroffen door de innerlijke strijd die Giovanna voert? Zo dramatisch was die nu ook weer niet : hoeveel vrouwen worstelen niet met de gedachte dat er meer in het leven moet zijn dan huisje, boompje, beestje.
Wat "La Finestra di Fronte" in mijn ogen zo waardevol maakt is de geloofwaardigheid waarmee het verhaal verteld én vertolkt wordt.
Nergens overdadig of theatraal aangedikt. Alle situaties even sereen vertolkt : De groeiende aantrekkingskracht van Lorenzo op Giovanna en vice versa. De pijnlijke herinneringen van Davide/Simone aan zijn grote homosexuele liefde die hij niet kon redden omdat hij eerst kinderen wou redden – en daardoor zichzelf wou rehabiliteren in de ogen van de burgerlijke maatschappij. Het confronterende besef bij Filippo dat hij eigenlijk een mislukkeling is….
Wat mij ook opviel was de sterke visuele ondersteuning van de personages . Ik ben niet echt fotografisch onderlegd maar zelfs ik had bewondering voor de manier waarop het beeld van Lorenzo weerspiegeld werd in het raam van Giovanna : je zag haar kijken en terzelfdertijd zag je waarnaar ze keek. Een prachtige shot vond ik dat.
Waarom vond ik deze film nu zo beklijvend? Het zal ongetwijfeld te maken hebben met zelfprojectie, een gevoel van herkenning. Want hoe gelukkig en tevreden men ook is, toch knaagt altijd onderbewust, diep van binnen de vraag of het nog beter kan. Elk kritisch denkend mens heeft volgens mij angst om dood te gaan en in de ultieme seconde van zijn leven te beseffen dat hij niet alles uit het leven gehaald heeft wat eruit te halen viel. De kunst van het leven is op een bepaald moment tevreden te zijn met wat je hebt. Niet langer proberen de ongrijpbare droomwereld te grijpen. Gewoon intens benutten wat je hebt, wat je gegeven is… Het mysterieuze aan de menselijke geest is echter dat je nooit kunt inschatten hoe ver en hoe diep hij je voert, hoe lang hij meent te moeten zoeken naar het ultieme geluk.
Een ding is me wel duidelijk geworden: als je een talent, een passie of een doel in het leven hebt, ga er dan helemaal voor. Als je dat niet doet, overleef je maar leef je niet het leven waarop je recht hebt!