'Een monster dat ook mens blijkt te zijn...' door: Gerda Baeyens / 7 juni 2005
"Vandaag heb ik voor het eerst een ‘vijf’ gegeven", vertelde een trouwe filmclubganger. Ik begreep waarom hij dat gedaan had want ik had ook voor het eerst het waarderingsstrookje helemaal boven ingescheurd…. Bij ‘Mar adentro’ had ik al getwijfeld maar ik ben blij dat ik de hoogste waardering bewaard had voor een latere gelegenheid. Ik wist echter toen nog niet dat dat amper twee weken later zou gebeuren bij ‘The Woodsman"…
Ik heb gezien hoezeer België na Dutroux alert geworden is voor mogelijke wanverhoudingen tussen volwassenen en kinderen. Met soms (overdreven) verregaande voorzichtigheid als gevolg.
Ik was dan ook benieuwd hoe een Amerikaanse film over pedofilie dat heikele onderwerp zou behandelen. Ik geef toe dat ik nodige scepsis had, zeker omdat het om een Amerikaanse film ging en iedereen weet dat die niet echt gekenmerkt worden door openheid en wanneer het om discutabele onderwerpen gaat, is sereniteit en ruimdenkendheid vaak ver te zoeken.
Voor elk rechtgeaard mens is het immers uitgesloten om ook maar enigszins begrip te hebben voor een pedofiel. Ik denk dat ik mezelf ook rechtgeaard mag noemen dus… Het was daarom des te vreemder en verwarrender dat dit portret van een veroordeelde sexuele delinquent mij zó zou raken. Misschien lag het aan het personage van ‘the woodsman’, aan de aangrijpende vertolking door Kevin Bacon of misschien was het zijn pijnlijke strijd met zichzelf om ‘normaal’ te zijn … Feit is dat ik te doen had met deze man en terzelfdertijd vond dat dat niet kon.
Ik besefte ongewild hoe moeilijk het moet zijn om een nieuw leven op te bouwen na een begane misstap. Onze maatschappij kan immers ongemeen hard zijn. Daarom is het des te moediger van Kyra Sedgewick dat zij ‘the woodsman’ wel een tweede kans wil geven. Zij probeert het goede te zien in de man die voor alle anderen alleen maar een monster kan zijn.
Ik vond het moedig èn terzelfdertijd verwerpelijk om toe te kijken hoe Walter zijn fantasieën probeerde te onderdrukken. Er waren momenten dat ik bijna wenste dat hij weer een misstap zou begaan die hem opnieuw en dan voor eeuwig en altijd achter slot en grendel zou brengen.
Maar ondanks alles was er geen enkel moment waarop ik hem als monster zag… Ik zag een getormenteerde man, een bange man, een zwakke man, dubbelzinnig en tegelijkertijd zuiver in zijn bedoelingen…. Beschermend en bedreigend voor de kinderen die zijn pad kruisen… Walter verdiende ongetwijfeld straf voor zijn daden, maar net zo goed laat Nicole Kassell in haar debuutfilm de optie open dat vergeving en ja zelfs, vertrouwen misschien ook aan de orde zijn…
Een van de laatste scènes waarin Kevin Bacon een (andere) pedofiel te lijf gaat, brengt prachtig in beeld hoe Walter tegen zichzelf aankijkt. Het beeld van de afgetuigde pedofiel verandert geregeld in dat van Walter die op de grond ligt en bijna gemolesteerd wordt door zichzelf. Uit spijt, berouw, boetedoening…?
Dit is een film die je niet licht vergeet… Uiteraard verandert je visie op pedofilie niet, het blijft één van de meest verwerpelijke misdaden. Maar Nicole Kassell is er wèl in geslaagd een beeld te brengen van een ‘zieke’ man die zo graag ‘normaal’ wil zijn. Die boodschap heeft Nicole Kassell overtuigend gebracht. En daar heb ik heel veel bewondering voor…..